Sandomierz 100 lat temu. Jak zmieniało się miasto? Zobacz archiwalne zdjęcia

Sandomierz był niegdyś silnym ośrodkiem społeczno-gospodarczym i politycznym. Piętno na jego sytuacji odcisnął okres zaborów. W XIX wieku został zmarginalizowany i sprowadzony do roli niewielkiego ośrodka handlowego. Ziemia sandomierska została rozerwana pomiędzy zaborców. Niewielka odległość granicy Austro-Węgier i Rosji, i co za tym idzie, duże ryzyko zniszczenia związane z ewentualnym konfliktem zbrojnym, spowodowało, że Sandomierz stał się nieatrakcyjny dla potencjalnych inwestorów.

Sandomierz w okres II RP wszedł z różnymi problemami. W 1922 roku miasto odznaczał ogólny brak mieszkań, nadzwyczajna drożyzna i brak kanalizacji, chodniki i bruki w zaniedbaniu […]. Magistrat miasta Sandomierza wszczął starania o zaciągnięcie pożyczki na łaźnię, elektrownię i rzeźnie – oceniono w raporcie przygotowanym na potrzeby urzędu wojewódzkiego w Kielcach.

Niewiele zmieniło się również w roku następnym, gdyż stwierdzono, że miasto nadal odznaczało się fatalnym stanem sanitarnym. Mimo problemów władze stolicy powiatu sandomierskiego starały się działać na rzecz poprawy sytuacji, o tyle w gminach wiele spraw nie budziło najmniejszego zainteresowania.

Prawdziwy rozwój Sandomierza wiązano z powstaniem koncepcji Centralnego Okręgu Przemysłowego. Jednak i w tej sytuacji pojawiało się wiele problemów. Jak zauważył Melchior Wańkowicz, autor publikacji poświęconej Centralnemu Okręgowi Przemysłowemu miejscowość „miała 9 tysięcy mieszkańców, siedzibę województwa w Kielcach, Sąd Okręgowy, Dyrekcję Kolei i Dyrekcję Lasów Państwowych w Radomiu […] i nawet stację kolejową w innym województwie”. Ta ostatnia oddalona była od miasta o 2 km, a administracyjne przylegała…. do powiatu tarnobrzeskiego, wchodzącego w skład województwa lwowskiego. W latach 30. Zamierzano zrealizować koncepcję budowy „wielkiego Sandomierza” liczącego 120 tysięcy mieszkańców, jednak zamysł ten przerwał wybuch II wojny światowej.